Dla niektórych z nas była to pierwsza (a dla oczu innych bolesna) konfrontacja z tak zaawansowanym technologicznie sprzętem. Jednak po oswojeniu się z latarkami było już tylko lepiej. Czerwony szlak razem z księdzem prowadził „przed siebie”. Droga prowadziła przez las, z rzadka tylko mijając sympatyczne piaszczyste górki, na których ilość decybeli w przedziwny sposób stawała się odwrotnie proporcjonalna do ilości piasku oraz wysokości pagórka... Od czasu do czasu miały też miejsce postoje, w fachowej nomenklaturze nazywane „dłuższymi pięcioma minutami”.  Podczas nich mogliśmy podziwiać niezliczone, doskonale widoczne konstelacje lub po prostu odpoczywać w trawie. Ani się obejrzeliśmy (nie musieliśmy, słychać było, że nikt się nie zgubił), a skończyła się noc i dotarliśmy do Górecka Kościelnego. Tak skutecznie jak wtedy w autokarze nie udało się nas uciszyć nigdy. Ale jak tu mówić, kiedy się śpi?