A trzeba przyznać, ze już sama podróż zapewniła nam moc atrakcji. Umilały ją chociażby dwa dziesiątki różańca na dobrą pogodę (ale nie upał) czy „Kulawe łanie” wzbogacające przy okazji swój repertuar o muzykę biesiadną. Ale, jako że wszystko, co dobre kiedyś się kończy, po dwóch godzinach wysiadłyśmy z autokarów kończąc koncert i zajęłyśmy miejsca w kajakach. Stało się - rzeka w Obroczy stanęła przed nami otworem. Co prawda przed innymi już nie koniecznie… Ale kto by się tam przejmował czterdziestką kajaków tamujących ruch, skoro pojawiła się niepowtarzalna okazja zobaczenia poza murami szkoły tylu reprezentantów Biskupiaka na raz? (Galę laureatów pomijamy.) Podczas kiedy inni użytkownicy rzeki mieli dużo czasu na tego typu refleksje, radosne kajaki pełne uczniów płynęły przed siebie z nurtem Wieprza, a że czasem nurt ten pchał kajak „tyłem do przodu” to już przecież nie nasza wina… Sielanka ta trwała przez blisko pięć godzin, a przerywałyśmy ją z rzadka tylko, robiąc przerwę na penetrowanie przybrzeżnych zarośli, tudzież spotkania z sympatycznymi kłodami chcącymi bawić się w chowanego. Nie dałyśmy się im jednak i mężnie dopłynęłyśmy do Szczebrzeszyna. A choć niektóre z nas płynęły tak mężnie, że zapomniały o postoju, to pewnym jest, iż za rok będą pamiętać o wycieczce na kajaki.