Ponieważ spanie w samym Beskidzie nie jest najlepszym pomysłem, naszą bazą wypadową stał się Lubomierz. Stamtąd pierwszego dnia ruszyliśmy w kierunku Mogielicy i Łopienia. Szczyty ich pełne były niespodzianek takich jak wieża widokowa i opowieść o zbójcach, którzy, gdyby wierzyć przewodnikowi księdza Grzegorza, zakopali skarb niemalże pod każdym krzakiem Beskidów. Choć krzaków nie brakowało, złota, niestety, nie udało się nam odnaleźć. Tymczasem jednak zadowoliliśmy się pierogami z lokalnych jagód.

Dnia drugiego do kolekcji zdobytych gór udało nam się dodać Ćwilin i Śnieżnicę, której szczyt znajdował się tuż za tamtym drzewem. Kiedy pięćdziesiąte czwarte „tamto drzewo” okazało się być tym ostatnim… Wysłuchaliśmy tradycyjnej opowieści o zbójcach i ruszyliśmy w stronę Tymbarka. Wieczorem, popijając soki, stanęliśmy jak co dzień w planszówkowe szranki.

Dzień ostatni zaczął się wczesnym rankiem. Naszym zdaniem, nieco zbyt wczesnym, ale czego się nie robi dla wizyty w lubomierskiej świątyni? Po niedzielnej Eucharystii ponownie ruszyliśmy na szlak. Pech chciał, że „pod”, a nawet „na” mijanym przez nas Grunwaldzie tego dnia nie odbywała się akurat żadna bitwa. Jednak jakoś się z tym pogodziliśmy i rozpoczęliśmy wędrówkę w stronę Kudłonia. Po drodze, dzięki niezwykłej spostrzegawczości naszych koleżanek, mieliśmy okazję postawić stopy również na szczycie o wdzięcznej nazwie Pustak. Ku naszej rozpaczy, nie uświadczyliśmy tam żadnej historii o zbójcach, ale niesamowita panorama rozciągająca na Tatry i Beskidy zrekompensowała w jakimś stopniu poniesione przez nas straty beletrystyczne. Cóż, wygląda na to, że za rok będziemy musieli tu wrócić z wydanym przez nas nowym przewodnikiem i historią skarbu, który kryje się obok szczytu Pustaka, gdzieś za tamtym drzewem…