Wesoła gromada biskupiackich panów (i pań) pokonała tego dnia nie lada dystans, bo ponad 50 kilometrów. Po drodze mieliśmy okazję podziwiać piękne krajobrazy, a także borykać się z usiłującym nas zatrzymać (tak nas polubił!) piachem. Radości także z całą pewnością nie brakowało i choć, całkiem przypadkowo, apogeum osiągnęła w okolicach sklepu, nie opuszczała nas przez całą podróż. Wieczorem, tym razem bez przebitych dętek, wróciliśmy do Lublina i stała się rzecz dziwna – zatęskniliśmy za nadbużańskim piachem.